A loita obreira (e feminista) no sector conserveiro.

As loitas obreiras non estalan cando a indignación alcanza o seu límite, que tamén, senón cando as traballadoras e os traballadores entenden que existe outro camiño, outra maneira de facer as cousas, cando aceptan que a súa situación non é algo así como unha maldición divina que non teñen máis remedio que aturar. 

Nos últimos meses as traballadoras da conserva mobilizáronse e dixeron basta. Basta á alta temporalidade no sector, basta a ter que traballar os fines de semana e, sobre todo, basta a unha discriminación salarial absolutamente inxustificable e denigrante. Nestes últimos meses tamén sucedeu o que sempre acontece cando as reclamacións son xustas e a determinación na loita é decidida: a cidadanía, a poboación do Barbanza, envorcouse nas rúas en apoio ás traballadoras da conserva. Fai apenas dúas semanas que puidemos ver a miles de persoas percorrendo as rúas de Boiro nunha histórica manifestación que nos fixo entender, tamén á patronal (aínda que polo de agora parece que non está disposta a aceptalo), que as cousas no sector da conserva están comezando a cambiar.

Quizá non debera ser así, non debera ser tan complexo, pero os dereitos alcánzanse sempre esixíndoos e loitando por eles. Son poucos os que pretenden manter os seus privilexios particulares a costa do benestar e os dereitos da maioría, pero poderosos, polo que é imprescindible a loita perseverante e constante para alcanzar melloras nas condicións laborais da clase obreira. O novo convenio aínda non foi aprobado e as demandas do sector aínda non foron aceptadas, pero dende o 21 de xaneiro (data da primeira convocatoria de folga) as traballadoras son algo máis libres porque son conscientes de que o futuro do sector e  o seu futuro está nas súas mans. Mágoa que algúns sindicatos aínda non o vexan. 

Nestes días conmemórase o Día da Muller Traballadora. Data emblemática da loita pola dignificación e recoñecemento do traballo feminino, dende que o 8 de marzo de 1857 miles de traballadoras do téxtil saíron ás rúas de Nova York en protesta polas longas xornadas laborais e os míseros salarios que percibían. Nestes días estamos ante unha oportunidade inmellorable para que a patronal e algúns sindicatos reconsideren varias das posicións defendidas nas últimas semanas. Sería inaudito que nas vésperas inmediatamente posteriores do 8 de marzo volvérase a firmar un convenio para o sector conserveiro que regulariza a discriminación efectiva do traballo feminino. É o momento de ser feminista tamén no fondo e que os tres principais sindicatos empuxen na mesma dirección para conseguir, ao fin, un convenio digno para a conserva que mellore as condicións laborais dun sector maiormente feminizado e moi precarizado.

 

                                           Néstor Sieira (Coordinador Local de Esquerda Unida Boiro)

Saúda do novo Coordinador Comarcal de Esquerda Unida Barbanza

Posiblemente poucas cousas sexan tan gratificantes como o de ser elixido polas túas compañeiras e compañeiros para levar a cabo algunha responsabilidade. Que as persoas coas que levas traballando uns anos consideren que ti es a persoa indicada para desenvolver un cometido é, sen dúbida, motivo de orgullo. Pero ata aquí chega a ledicia por ter sido elixido, fai uns cantos días, Coordinador Comarcal de Esquerda Unida. Tocáronnos tempos complexos, nun mundo tan inxusto e desigual que calquera persoa de esquerdas que sexa designada para desempeñar algún tipo de obriga política, o único sentimento que lle debería desbordar é o de compromiso e responsabilidade. E ese é o meu estado namentres escribo isto. As militantes e os militantes de esquerdas non ostentamos cargos, cumprimos responsabilidades; e ningunha responsabilidade pode provocar ledicia ou orgullo, senón, unicamente, sentido do deber. 

A realidade para as traballadoras e os traballadores da nosa bisbarra é cada vez máis dura. As indignantes condicións que as obreiras das conservas teñen que soportar no seu posto de traballo; a loita que os homes e mulleres do mar libran cada día para obter as capturas precisas que lle permitan acadar un salario digno; todas as traballadoras e traballadores que teñen que sufrir a explotación, os salarios baixos, os contratos abusivos e o paro por causa dunhas leis que non lles protexen, terán nas compañeiras e compañeiros que formamos Esquerda Unida Barbanza un leal aliado. Non debemos consentir que os privilexios duns poucos coarten os dereitos de todas e todos.

Coñecemos os fins dos gobernos de Madrid e da Xunta de Galicia. Sabemos que pretenden poñer a disposición do poder económico e das grandes empresas o que é de toda a cidadanía. Xa o tentaron na Costa da Morte, co proxecto da mina a ceo aberto explotada con cianuro, poñendo en perigo o medio ambiente e o noso futuro; e volven intentalo coa Lei de Acuicultura, coas mesmas terribles consecuencias para todas e todos nós. Non permitiremos que privaticen os nosos recursos naturais para beneficio de inversores estranxeiros. Tamén combateremos as agresións que a educación pública e a sanidade están recibindo. Son dereitos humanos, e os dereitos non se mercantilizan.

Aínda non rematou o primeiro mes deste 2016 e xa son polo menos seis as mulleres asasinadas polo terrorismo machista. O machismo é posiblemente a lacra máis perigosa e cruel que impregna a nosa sociedade. Xa non só porque está sustentada por unha ideoloxía, o patriarcado, que oprime á metade da humanidade en beneficio da outra metade, senón que tamén porque os seus sinais, orixes e consecuencias seguen pasando inadvertidas para a maior parte da xente. O asasinato é só a tráxica cúspide da multitude de agresións que as mulleres teñen que soportar cada día. Polo que a visualización do patriarcado  e a denuncia das actitudes machistas será unha labor fundamental da nosa organización.

Unha frase atribuída ao revolucionario cubano-arxentino Ernesto Guevara di: "Se o presente é de loita o futuro será noso". Neste caso, aquí, ´a frase do Ché` convértese nunha promesa e nun compromiso. A promesa dun mañá mellor (o futuro será socialista, estou convencido) e o compromiso, adquirido e asumido, de que poñeremos toda o nosa enerxía e ahínco para que ese futuro sexa cedo. Sabemos que non será sinxelo, coñecemos os desafíos. O inimigo é cruel e  poderoso. O insigne veciño de Rianxo, Alfonso Rodríguez Castelao dicía que "o verdadeiro heroísmo consiste en converter os desexos en realidades, as ideas en feitos". Este terá que ser a nosa labor a partir de agora, pero  o heroísmo deberá ser asumido por todas e todos.

                                           NÉSTOR SIEIRA

COORDINADOR COMARCAL DE EU

En apoio ao reflotamento do Paquito Nº2

O primeiro deber dun goberno (tamén local) debe ser defender os intereses e loitar polas demandas do pobo, cando estas son de xustiza. Independentemente da ideoloxia dos/as veciños/as, ou do partido ao que nas eleccións decidiran apoiar, a principal labor e obriga da corporación local e do seu goberno ten que ser respaldar as lexítimas loitas da súa veciñanza. Isto é algo que o goberno do Partido Popular de Boiro non fai. Son numerosos os exemplos nos que Juan José Dieste e o seu equipo se desmarcan das necesidades dos veciños e veciñas, para apoiar e defender, en cambio, os intereses duns poucos; pero no caso do reflotamento do Paquito Nº2 o comportamento do Alcalde de Boiro é absolutamente deplorable.

O 16 de decembro do ano pasado, o Paquito Nº2 naufragou nas costas de Corrubedo, cos mariñeiros Germán Fernández,  Antonio Hermo Torrado e Santiago Blanco Treus a bordo. Poucas horas despois foi recuperado sen vida o corpo de Germán, pero dende entón nada se sabe de Antonio e Santiago. O mar non veu a ben devolver os seus corpos e estes seguen sen aparecer.

É por iso que as familias dos mariñeiros “desaparecidos”, dende entón, iniciaron unha loita para conseguir o reflotamento do bateeiro, pois albergan a esperanza de que Antonio e Santiago estean no interior do barco. A principios do mes de marzo os seres queridos dos mariñeiros falecidos recibían pola prensa novas esperanzadoras. Afirmábase que, tras a inspección dos mergulladores, todo estaba preparado para a recuperación do navío. Nunha nova aparecida en La Voz de Galicia, edición dixital do Barbanza, do 4 de marzo, recollíanse unhas declaracións de Capitanía Marítima na que se aseguraba que a maniobra do reflotamento “está encarrilada y se realizará en cuanto haya buenas condiciones meteorológicas.” Pero está a piques de comezar outubro e todavía non se iniciaron as xestións encamiñadas para a recuperación do Paquito Nº2 .

Se os familiares e seres queridos de Mané e Raúl (como eran coñecidos entre os seus achegados) non conseguiron, ata o de agora, o apoio das autoridades, non ocurreu o mesmo coa veciñanza de Boiro. Os boireses e boirensas, ao ver que os responsables do reflotamento esquivaban a súa obriga, volcáronse decididamente en apoio ás esixencias dos familiares dos mariñeiros do Paquito Nº2. Dende que comezou o verán recolléronse máis de 15 mil firmas, e celebráronse dúas manifestacións en Cabo de Cruz e Boiro ás que acudiron centos de persoas; pero ás que non tivo a decencia de acudir o Alcalde, deixando só, deste xeito, ao pobo de Boiro nun dos momentos máis críticos das últimas décadas. Non pode ser que un dirixente elexido polo pobo mostre tanto desprezo polas esixencias deste, e sobre todo nun caso tan tráxico coma o actual. Tan só no último pleno municipal, e acuciados pola presenza de membros da plataforma veciñal que loita polo reflotamento, o Partido Popular de Boiro non tivo máis remedio que acordar e aprobar coa oposición unha declaración institucional na que se compromete a traballar para  conseguir a pronta recuperación dos restos do barco. Agora só esperamos que este compromiso non quede en papel mollado.

As veciñas e veciños que conformamos Esquerda Unida tampouco entendemos a demora no reflotamento do barco afundido, sobre todo cado xa en marzo parecía que a operación estaba encamiñada. Consideramos lamentable a actuación da alcaldía nesta traxedia. Máis alá de calquer consideración, o feito é que os corpos de Raúl e Mané seguen sen aparecer, e mentras exista algunha posibilidade de atopalos é unha obriga moral agotala. Non pode ser que dous dos nosos traballadores estean desaparecidos e as autoridades se mostren impasibles. Do mesmo xeito, queremos trasladar o noso apoio e solidariedade ás familias dos mariñeiros e ás traballadoras e traballadores do mar no seu conxunto, co convencemento de que é fundalmental afianzar canto sexa posible a súa seguridade no eido laboral!

O Paquito Nº2 debe ser reflotado, xa!

RADIO BOIRO: A esixencia de defender o público.

     A finais do pasado mes de xullo recibiamos a nova de que o Partido Popular de Boiro, despois de apenas transcorridos un par de meses dende as eleccións do 24 de maio, e sen telo mencionado durante a campaña nin na súa proposta programática, decidiu o peche unilateral da radio pública municipal. Dende entoces, tanto a veciñanza nas redes sociais e en foros e manifestacións públicas; como os grupos políticos da oposición seguindo as vías institucionais, reclamaron, reiteradamente información sobre o cese na emisión da radio pública, así como a esixencia na reanudación na programación de Radio Boiro. Con todo, a día de hoxe, casi un mes despois, non existe ningún pronunciamento do PP sobre este feito nin sobre a súa actuación.

     Radio Boiro é un medio de comunicación público con relevancia en toda a comarca do Barbanza. O seu amplo contido, dende o eido cultural ata o debate político, informaba de maneira crítica e plural a toda a veciñanza dende fai máis de 20 anos. Dende ela coñecemos a realidade das institucións culturais e deportivas da comarca, das asociacións e ONGs, dos partidos políticos e de todos aqueles colectivos que constrúen o día a día das veciñas e veciños de Boiro e da súa contorna. Por iso, unha decisión tan arbitraria e discrecional como a levada a cabo polo PP, que silencia a voz do pobo, que impide a divulgación da información que todas e todos aportamos a Boiro, é absolutamente intolerable. Trátase dun abuso de poder e dun ataque contra a democracia e a liberdade de expresión e de opinión, contra o dereito do pobo a ser informado dos asuntos que afectan directamente ao desenvolvemento da vida cotiá. O PP cortou así, premeditadamente e con total escuridade, a posibilidade de facer chegar ás e ós boirenses as novas, propostas e  iniciativas  de todo aquel discurso que poida diferir da ideoloxía sostida polo seu grupo político. A labor imprescindible e profesional exercida polas traballadoras e traballadores de Radio Boiro durante todos estes anos vese afectada pola vontade dun alcalde que  goberna dende a prepotencia e o autoritarismo. Unha vez máis o pobo de Boiro enfróntase a unha situación de subordinación respecto ao poder executivo municipal, que fai uso de tódalas ferramentas de limitación de dereitos ao seu alcance para saír fortalecido.

     Esquerda Unida Barbanza avoga pola unión de tódalas forzas políticas, asociacionistas, populares…  para dar a batalla fronte aos ataques contra o que é de todas e todos nós e que algúns pretenden facernos crer que lles pertence. Por iso, non deixaremos de estar nas mobilizacións na rúa nin nos actos institucionais que teñan lugar coa finalidade de recuperar para o pobo o que é do pobo. Esta loita esixe a ausencia de protagonismos e soberbias, posto que é precisa a acción colectiva e a implicación e solidariedade de todas e todos os barbanzáns para recuperar o que nos pertence como pobo. Non permitamos que nos sigan roubando os nosos dereitos e a nosa liberdade! É o momento de que a veciñanza de Boiro dea mostra de que non permitimos as inxustizas do poder económico e político!

Pola reapertura de Radio Boiro, polo futuro dos servizos públicos, unidade e mobilización!

AS AGRESIÓNS CONTRA AS MULLERES, FÓRA TAMÉN DA NOSA COMARCA!

Nas últimas semanas vimos de coñecer a través da prensa que una rapaza da Pobra do Caramiñal foi atopada “parcialmente desnuda e desorientada” o pasado 13 de xuño. Da investigación non transcendeu nada, xa que nestes casos a privacidade das afectadas é fundamental. De tódolos xeitos,  é posible que estemos ante unha agresión sexual, sexa do carácter que sexa.

Independentemente do que a investigación policial termine dictaminando, o que é innegable é que miles de mulleres somos víctimas de agresións sexuais de características similares. A pasividade social e institucional ante este tipo de violencia sufrida polas mulleres, especialmente mozas, é absolutamente intolerable. Insultos, proposicións (supostamente halagadoras), "toqueteos", presións por manter prácticas sexuais non desexadas (cando non sedación e brutais violacións), son agresións que a maior parte de nós temos que aturar ao longo da vida; ademais, é habitual que sexamos dobremente vítimas de violencia, pois a sociedade tende a invisibilizar esta violencia e as mulleres a negan por medo ou vergoña.

En 2014, a Axencia para os Dereitos Fundamentais da Unión Europea  elaborou un estudo sobre a problemática. Os resultados que plasma son realmente arrepientes: a Axencia sinala que máis de 100 millóns de mulleres en toda a UE, é decir, 1 de cada 2, foi vítima dalgunha agresión ou de acoso sexual. A porcentaxe é idéntica noutros ámbitos da sociedade supostamente máis regularizados: entre o 40% e o 50% das mulleres europeas soportan insinuacións ou contactos físicos indesexados no seu centro de traballo. E, por último, 1 de cada 20 mulleres europeas foi violada e o 12% sufreu abusos sexuais durante a infancia.

Pero a análise de todos estes datos é aínda máis grave do que parece. A comprensión que a sociedade mostra cara o agresor (“Pero a ti el gústache?”, “Non lle deas importancia, tampouco é para tanto”, “Tes que comprender que eres moi atractiva”, “Quizá no deberías vestir desa maneira…”, e un longo etcétera) desalenta á denuncia deste tipo de violencias, polo que posiblemente as cifras reais sexan moitísimo máis alarmantes.

Por último, destacar outro dato que consideramos fundamental ter en conta para entender a natureza e a dimensión do problema que estamos a tratar. Segundo a Axencia para os Dereitos Fundamentais da Unión Europea, a metade das mulleres adoptamos medidas excepcionais, de maneira cotidiana, por medo a sufrir agresións. Accións tan insignificantes para o home como tomar o transporte público, levar certa indumentaria, camiñar sen compañía pola rúa ou, incluso, agardar a soas en certos locais, son situacións evitadas polo 50% das mulleres por temor a ser molestadas, insultadas o agredidas. Un dato que demostra o ambiente de inseguridade no que vivimos sumerxidas as mulleres na actualidade, ademais de ser unha gravísima limitación da liberdade individual e colectiva de todas nós.

O caso é que segue sendo moi preocupante a maneira en que a sociedade no seu conxunto, e os medios de comunicación en particular, seguen tratando as agresións sexuais. Habitualmente cunha lixereza algo indecente. Proba disto é a noticia que motivou o presente artigo. A edición dixital de La Voz de Galicia do pasado 24 de xuño fíxose eco da aparición da moza en A Pobra do Caramiñal, pero non esqueceron engadir, ao final da noticia: “Lo que sí parece estar confirmado es que la chica, en un principio, aseguró que habría mantenido relaciones consentidas…” O que constitúe unha insinuación de co-resposabilidade que ten a víctima ante a agresión da que puido ser víctima. Quizáis o xornal non entenda que unha relación sexual, mesmo se comezase sendo consentida, pode rematar en violación, que unha muller agredida está nun enorme estado de confusión e que unha muller nunca é responsable dunha agresión, baixo ningún concepto.

Pola República, pola Democracia, referendo vinculante XA!

Ríos de tinta correron tralos resultados destes comicios europeus. O bipartidismo, noutro tempo hexemónico, apenas chega a sumar hoxe o 50% do voto. Van caendo, e coma diciamos hai uns anos, o medo comeza a mudar de bando.

Esta situación indícanos claramente o final do réxime saído da mal chamada Transición Española, que demostrou quedar nunha mera transacción de privatizacións, recortes e portas xiratorias. Un franquismo sen Franco, unha democracia que naceu malsana grazas a un sistema electoral amañado.

Non podemos esquecer ademais aos que loitaron noutro tempo pola legalidade democrática, miles deles seguen soterrados nas cunetas, agardando a que o pobo recupere a memoria.

A Casa Real e o seu réxime vese en apuros ao perder a estabilidade do turnismo bipartidista, e decide salvar o que pode mentres manteñen a capacidade de entronizar a Felipe. Saben ben que o pobo, farto deste simulacro de democracia, ten arelas de cambio. É agora cando lle toca ao pobo mover ficha, esixir democracia, deixar claro que tres cuartas partes da poboación non votaron esta Constitución, que queremos decidir porque somos adultos e xa non temos militares franquistas que nos tutelen.

En Esquerda Unida do Barbanza temos claro que defendemos o modelo republicano, que non é lóxico manter unha xefatura do Estado que saia das gónadas de ninguén, pero ao mesmo tempo sabemos que se lle debe deixar á xente decidir a súa opción.

Por todo isto, chamámosvos a participar das mobilizacións que se están a convocar na comarca do Barbanza, onde a esperanza tricolor tamén comeza a alumear.

A próxima cita será este sábado 7 de maio, na praza do Concello de Ribeira, ás 19:00h. Agardamos vervos alí e seguir a impulsar o cambio que á nosa terra precisa.

Non precisamos un rei, queremos xustiza, pan, teito e traballo. Referendo XA!!

Chegou a hora de loitar de novo por unha democracia plena, Saúde e República.

SIMPATIZANTES, MILITANTES, ESQUERDA UNIDA PRECISA DE VOS

Por fin poñemos en marcha o blog de Esquerda Unida Barbanza, pensandoo coma unha ferramenta para comunicar e mobilizar á cidadanía ante os inxustos recortes de dereitos que vimos a aturar desde que comezou esta crise-estafa.

Vémonos no deber de facelo xustamente hoxe, cando xa estamos inmersos en plena campaña das eleccións europeas do 25 de maio. Unha cita importante para os traballadores de toda Europa, e que probablemente teña uns altos niveis de abstención, por isa percepción errada de que o resultado das mesmas non nos vai afectar demasiado.

Poi temos que dicir, que no Barbanza tamén nos afectas as políticas europeas, e moito. A piques estivemos de perder miles de postos de traballo polo acordo da UE e Tailandia, algo polo que fixemos campaña e que semella paralizado de momento.

Tamén nos afectan, como podemos comprobar nos últimos tempos, as políticas de pesca europeas, ou as esixencias medioambientais para o coidado das rías, cuxa salubridade periga xa pola explotación irresponsable dunha minoría acaudalada e a falta de conciencia que padecemos á hora de protexer a nosa auténtica riqueza e patrimonio natural.

É por iso que na próxima cita electoral, a nosa terra xógase moito máis do que pensamos.

E qué imos facer? Quedar na casa? Permitir que ese bipartidismo corrupto que vendeu o país prostituindo a Constitución volva a ter o poder en Europa?

Non estamos xa nun momento no que podamos permitírnolo, os recortes están a producir uns efectos devastradores entre a clase traballadora, mentres as contas bancarias de explotadores e especuladores medran sen vergoña algunha.

Facemos un chamamento a toda a militancia, aos simpatizantes, á xente que entende que hai que dar un xiro a Europa a que nos axuden nesta campaña, onde AGE en Europa pode supoñer o que Galicia precisa no Europarlamento.

En Esquerda Unida, en Anova e Espazo Ecosocialista non facemos campaña con sobres en B, non podemos permitirnos esas grandes campañas nos que outros queiman millóns de euros, pero compensámolo co sacrificio e traballo dunha militancia que é consciente de que precisamos dunha alternativa, dun governo popular.

Participade connosco, nas redes, difundindo os actos que iremos anunciando dende as páxinas de EU Barbanza, Anova Barbanza e AGE Barbanza. Nas pegadas na rúa, que comezaremos a facer esta semana para anunciar os actos. Na difusión dos ideais e o programa que defendemos para Europa entre os vosos coñecidos e amigos.

Participade connosco, fagamos que a semente dun cambio real comece a medrar no Barbanza.

Porque sumando forzas de xeito organizado, podemos facelo, medrar, crear poder popular.